Στα βυζαντινά χρόνια, λαός και γη ήταν ενωμένοι. Ζούσαν σε ένα μοναδικό περιβάλλον στο οποίο τα αγροτικά, πνευματικά και καλλιτεχνικά στοιχεία συνδέονταν και σχηματοποιούσαν  έναν εποχιακό κύκλο που ρυθμίζονταν από τη φύτευση και τη συγκομιδή, την ανάπτυξη και την παρακμή. Καθώς τα χωριά βρίσκονταν πάντα υπό την προστασία των θείων πνευμάτων, αυτός ο κύκλος συνέπεπτε με ένα ημερολόγιο τελετουργικών εορτασμών. Έτσι, η εκκλησία λειτουργούσε ως ορόσημο και αφετηρία για όλα τα γεγονότα της ζωής.

Με στόχο την επανένταξη του παρεκκλησίου του Αγίου Σπυρίδωνα στη σύγχρονη κοινωνία τίθενται πολυάριθμα σημαντικά ερωτήματα στην ερευνητική διαμονή του project Spyro: Θεωρώντας το νέο παρεκκλήσιο του Αγίου Σπυρίδωνα ως το σύγχρονο ορόσημό μας, πώς μπορεί το παρελθοντικό ολιστικό σχήμα να λειτουργήσει στην υπερανθρωπιστική εποχή μας;